De weg naar professioneel autosportfotograaf

Een gezamenlijke droom

De passie voor autosport zat er al vroeg in. Al van kinds af aan bezocht ik samen met mijn vader autoraces. Geweldig vond ik dat. Mijn vader is hobbyfotograaf en al vrij snel werd ik door hem besmet met het fotografievirus. Regelmatig gingen we in het weekend naar races kijken. Uiteraard met fotocamera. Daar zagen we vaak dat persfotografen de mooiste plekjes hadden. Wij zaten op de tribune of op een afstandje op een berg. We maakten er het beste van op de plekken waar we stonden. Het liefst sta je natuurlijk zo dicht mogelijk bij de baan, of op z’n minst voor de hekken. We fantaseerden dan ook regelmatig hoe het zou zijn met een persaccreditatie. Het leek ons ontzettend gaaf om de actie van zo dichtbij mee te maken.

Eigen fotografiewebsite opzetten

Als amateurfotograaf krijg je niet zomaar een persaccreditatie. Daarom besloten we, na veel brainstormen, om een website te maken waarop we onze foto’s konden laten zien. We fotografeerden lokale races die goed toegankelijk waren. Tijdens testdagen, vaak op donderdag, mag je bijvoorbeeld over de pitlane lopen met je camera. We fotografeerden erop los in zo’n raceweekend. En na elke race uploaden we de mooiste racefoto’s. Hierdoor groeide het portfolio al snel. Toentertijd zaten we midden in de opkomst van digitale fotografie. We waren bovendien één van de eersten met een fotowebsite over autosport. Dat heeft ons zeker geholpen. Daarnaast waren we volop bezig om die felbegeerde persaccreditatie te bemachtigen.

Mijn debuut als persfotograaf

Het moment waarop we de bevestiging kregen dat we naar de 24 uur van Zolder mochten, staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. We kregen eindelijk de perstoegang die we zo graag wilden.

De eerste keer dat ik door het hek liep was erg speciaal. Normaal moesten we achter het hek blijven en zagen we hoe de persfotografen wél toegang kregen tot de beste plekken. Nu was het onze tijd. Hier droomde ik al jaren van.

24-uursraces

Sinds de eerste keer als persfotograaf op het circuit van Zolder heb ik vele 24-uursraces vastgelegd. Als fotograaf is het erg fijn dat je zoveel tijd hebt. Hierdoor kun je op je gemak allerlei verschillende standpunten uitproberen. Ik vind het interessant om een zo divers mogelijk beeld van de race vast te leggen. Niets is zo saai als een album met veertig dezelfde foto’s met enkel een andere auto. Ik zou bijvoorbeeld nooit een fotoserie opsturen met foto’s die van hetzelfde standpunt zijn gemaakt. Dan wordt het een kunstje, in plaats van bijzondere fotografie. Ik verplaats me daarom veel tijdens zo’n race. Verder heb je tijdens een 24-uursrace met veel verschillende lichtsituaties te maken. Hierdoor is het altijd hopen op een mooie avondzon tijdens het gouden uur.

Het mooie aan 24-uursraces vind ik de atmosfeer. Het voelt bijna als een stel gladiatoren die met elkaar de strijd aangaan. Zo’n uithoudingsrace heeft voor mij iets heroïsch. Man en machine die tot het uiterste gaan, waarbij de sterkste combinatie de zege behaalt.

Jaarlijks hoogtepunt: 24 uur van Le Mans

De 24 uur van Le Mans heb ik inmiddels al een aantal keer mogen fotograferen. Het blijft ieder jaar weer iets om naar uit te kijken. De 24 uur van Le Mans staat bekend om de atmosfeer, historie, spanning, snelheid en sensatie. De race is niet voor niets één van de bekendste races ter wereld (Jaarlijks komen er zo’n 300.000 bezoekers en zijn er maar liefst 200 miljoen mensen die de race live op tv kijken, red.)

Dat ik daar foto’s mag maken vind ik echt kicken. Al is het ook hard werken. Het begint op dinsdag met de keuring van de auto’s en duurt tot en met het einde van de race op zondag. Fotograferen brengt mij echt even in een andere wereld naast mijn normale baan. En dat vind ik ook het fijne eraan. Beide zijn eigenlijk niet te combineren, vandaar dat ik ze ook gescheiden houd. Ik ben enkel met fotografie bezig als ik daar de dag voor uitgetrokken heb. Foto’s selecteren en bewerken doe ik daarom zoveel mogelijk ter plekke. Het is hard werken, maar dat heb ik er absoluut voor over.

Heroïek

De race staat ook bekend om zijn historie met ongelukken. Autosport is zeker niet zonder gevaar. Met topsnelheden van 350 kilometer per uur zit een ongeluk in een klein hoekje. Ik heb echt bewondering voor de coureurs. Racen is in de loop der tijd wel steeds veiliger geworden. Ook fotografen moeten trouwens goed op de veiligheid letten. Als persfotograaf mag je weleens fotograferen in de pitlane. Maar hierbij moet je dan wel een brandwerend pak dragen. Het tanken van de auto’s is namelijk niet zonder gevaar. De auto’s zijn ontzettend heet van het racen. Als daar brandstof op lekt dan wordt het gevaarlijk. Voor je het weet is er brand. Je moet daarom altijd je omgeving in de gaten houden.

Racen in de nacht

Bij de 24-uursraces rijden de coureurs ’s nachts ‘gewoon’ door. Dat maakt het voor fotografen extra interessant. Het is dan een hele uitdaging om de auto’s te fotograferen, vanwege de hoge snelheden en slechte lichtomstandigheden. Zelf ben ik geen fan van flitsers. Daarom fotografeer ik met lichtsterke lenzen. Dankzij de grote diafragma’s (laag f-getal) waarover deze lenzen beschikken, wordt er veel licht doorgelaten tot je camerasensor. Samen met bestaande lichtbronnen, zoals de circuitverlichting of autolampen, kan ik dan toch mooie, scherpe foto’s maken.

Schilderen met licht

Over autolampen gesproken… Bij weinig licht is fotograferen met een lange sluitertijd een aanrader. De autolampen veranderen dan in lichtsporen. Tijdens de 24 uur van Spa-Francorchamps maakte ik deze foto.

Het is bijna een schilderij. Daarom heb ik de foto bij CEWE op forex laten afdrukken. Hierdoor komen de kleuren goed naar voren. Ik heb liever één supergrote foto aan de muur, dan tien kleinere foto’s. Daarom heb ik gekozen voor een formaat van 100×150 centimeter. Als je nu de kamer binnenkomt dan trekt zo’n grote wanddecoratie meteen je aandacht. Het is echt een eyecatcher.