Furbex: urbex met een furry twist

Mysterieuze locaties

Het zoeken naar locaties is een hele uitdaging. Zeker in het begin als je nog geen andere urbex fotografen kent. Vele urbex locaties bevinden zich op verboden terrein, wat natuurlijk ten koste gaat van de vindbaarheid. Gelukkig heb ik desondanks weinig problemen met het vinden van geschikte locaties. Het speurwerk vind ik namelijk ontzettend leuk om te doen. Via foto’s van anderen probeer ik aanwijzingen voor nieuwe locaties te achterhalen. Je bent vaak uren bezig met zoeken. Sommige locaties hebben mooie verhalen, andere hele lugubere. Het onderzoek doen naar de geschiedenis van een plek vind ik erg leuk. Bovendien kom ik via urban exploring op de meest gekke en bizarre plekken terecht. Kastelen, villa’s, scholen, ziekenhuizen en zelfs een oude gevangenis: ik heb het allemaal al eens gezien.

Urban exploring heeft iets unieks. Je stapt echt terug in de tijd als je in een verlaten gebouw naar binnen gaat. Het gaafste is om locaties te fotograferen waar de objecten onaangetast in hun oude setting staan. Dan lijkt het helemaal alsof de tijd heeft stilgestaan. Al zie je natuurlijk wel dat de natuur zijn invloed heeft; soms groeien er planten of bomen in een huis, of zijn bepaalde meubels ingezakt. Maar hoe meer roest en schimmels er zijn, hoe mooier het wordt. Dat maakt het namelijk mysterieus. Je vraagt je af hoe het er vroeger uitzag en probeert een voorstelling te maken van het leven in die tijd.

Vertrouwelijke informatie

Om de locaties te beschermen zijn urbex-fotografen erg terughoudend als het gaat om het prijsgeven van informatie. Je wilt niet dat vandalen, graffiti-spuiters of dieven een mooie locatie verpesten. Het is een klein wereldje waarbij alles draait om vertrouwen. Gelukkig heb ik in de loop der jaren vriendschappen opgebouwd en mijn netwerk vergroot. Zeker in het buitenland is het hebben van een netwerk erg handig. Als ik bijvoorbeeld naar Portugal ga, krijg ik locatietips van een lokale urbexer. En als het even kan, gaan we samen op pad. Wanneer diegene in (de omgeving van) Nederland is, draaien we de rollen om. Bovendien is het leuker én veiliger om samen op pad te gaan. Urban exploring is namelijk niet geheel zonder risico. Je moet oppassen voor allerlei zaken bij het betreden van een verlaten pand: rotte vloeren en trappen waar je doorheen kunt zakken, losliggende elektrische bedrading en chemische stoffen, om maar eens wat te noemen. Daarom ga ik meestal met een klein vast groepje op pad en laat ik Claire thuis als er te veel risico’s zijn. Samen hebben we al heel wat fraaie locaties bezocht.

Een oude gevangenis

Eén van de locaties die ik niet snel zal vergeten is een Stasi-gevangenis in het oude ‘Oost-Duitsland’. De verhalen die ik over de oud-gevangen hoorde waren schokkend. Hier zaten politieke gevangenen tussen moordenaars, verkrachters en roofovervallers. Toen ik daar door de gevangenis liep, gingen m’n haren overeind staan. Je voelt de tragiek van deze plaats. Op de foto lijkt het alsof Claire dat ook aanvoelt. Ik had haar rechtop op het bed gezet. Maar Claire bedacht om haar hoofd te laten zakken. De foto past ontzettend goed bij deze plek en is één van mijn favorieten. Claire is echt de perfecte hond voor mijn fotografiestijl. Ze kan namelijk heel goed stil blijven zitten. Dat is erg belangrijk, omdat je vanwege de slechte lichtomstandigheden niet aan lange sluitertijden ontkomt. Voor deze foto zat Claire maar liefst vier seconden stil.

Om in de cel te komen waren we via een ladder en door een openstaand raampje op de eerste verdieping naar binnen geslopen. Met de hond was dat sowieso al een hele prestatie. Tijdens het fotograferen hoorde ik opeens meerdere personen aankomen. Gelukkig kon ik wat van het gesprek opvangen. Ze hadden het over fotografie en waren hier waarschijnlijk met hetzelfde doel als ik. Ik hield me stil. Even later kwamen ze de hoek om. Ze schrokken zich rot toen ze ons zagen. Eventjes dachten ze zelfs dat ik een bewaker was, omdat ik een hond bij me had. Toen zij eenmaal doorhadden dat ik ook aan het fotograferen was, konden we er gelukkig met zijn allen om lachen.

Spookstad Tsjernobyl

Een bezoek brengen aan Tsjernobyl (in Oekraïne, red.) stond al een tijd op mijn bucketlist. Na de kernramp is de stad vrijwel verlaten. Uiteraard ging Claire ditmaal niet mee. Onder begeleiding van een gids ging ik er met een groep naartoe. Het was een bizarre ervaring. De 15.000 inwoners die in de stad woonden hadden plotsklaps hun huis moeten verlaten. Ze mochten slechts één koffer met eerste levensbehoeften meenemen. Ruim dertig jaar later is er alleen nog een uitgestorven plaats. Vanaf het dak van een hotel was goed te zien hoe de natuur de stad had overgenomen. Overal groeiden bomen en planten, zelfs binnenin een sportzaal was een boom ontstaan.

Naast vogels waren er ook honden achtergebleven. Die zwierven nu door het gebied. Gelukkig is er wel een stichting die naar de honden omkijkt. Bij het bezoeken van een oud treinstation liep een drietal honden met onze groep mee. Ik zag mijn kans schoon en probeerde één van de honden bij het spoor te laten poseren. Gelukkig had ik wat hondensnoepjes in m’n jaszak. Dat hielp natuurlijk enorm. Na een minuut of vijf lukte het om deze foto te maken. Zo maakte ik toch nog een furbex-foto. Nu ik deze bestemming van mijn bucketlist heb afgevinkt, ga ik weer op zoek naar nieuwe bestemmingen. Japan en de Verenigde Staten lijken me wel wat. Hopelijk ga ik daar ooit eens heen.